‘Haast en spoed is zelden goed’, volgens het cliché, maar traag en rustig is voor wie er niet toe doet.
Of zo lijkt het toch vaak. Wie bewust zijn dagen niet volpropt en al eens een blanco weekend heeft (oh how I envy you) kan makkelijk als saai en vriendenloos aanzien worden. Wie niet meedoet aan het social media circus -dat soms meer weg heeft van een kleuterklas vol jengelende, aandacht vragende driejarigen- die is ‘niet meer mee’.
En wie wil er nu een saaie, vriendenloze sukkel zijn die niet meer mee is? Juist ja. Niemand. Dat we àlles willen, is geen nieuw gegeven. Maar hoe lang we dat nog gaan vaststellen en tegelijk ongemoeid verder blijven racen, dàt vraag ik mij af. En daar knelt ook al eens mijn schoentje: te vaak wil ik alles wat mij interesseert gedaan hebben, overal bij zijn, alles gehoord en beleefd hebben. Een mens zou maar eens iets kunnen missen, de HORROR! 😉 *Feel the FOMO kicking in*
Alleen: Zelfs al mis ik niets, word ik daar niet altijd gelukkig van. Integendeel: Soms zit mijn hoofd te vol. Met informatie, to do’s (veel doen creëert absurd genoeg nog meer to do’s), verhalen, zorgen van anderen, stemmingen,… Mijn prikkelzoekend ADD-brein clasht dan al eens met mijn hooggevoelig, soms prikkelvermijdend lichaam. En dan gaat het licht plots uit. -Don’t worry, ik heb de schakelaar snel weer gevonden – Een hoofd dat blokkeert en hersenen die letterlijk verdoofd lijken. Even dacht ik dat dit mijn nieuwe, permanente gesteldheid zou worden. Dat ik gedoemd was om mij eeuwig en altijd zo retarded te voelen en er hersencellen onheroepelijk vernietigd waren (absoluut geen zin voor dramatiek hier). Maar de rewind knop gaf mij een inzicht over de voorbije weken dat even eenvoudig als evident was: Ik had gewoon nood aan rust.
De afgelopen tijd had ik te veel en te laat gewerkt, was ik nooit voor 19u à 20u thuis, had ik te veel uren in de file gesleten, te weinig geslapen, veel zorgen gehad voor zowel mensen als voor mijn lief viervoetig vriendinnetje dat aan een zeldzame hartziekte lijdt en veel medische zorgen nodig heeft. En daarbij had ik, naast alle moetens, mijn vrije momenten vol gepropt met willens: sport, vrienden en familie. Waarvan de meesten zich op minstens 45 minuten van mijn woonplaats bevinden.
Eigenlijk had ik het al een tijdje terug kunnen weten: Als uw lief belt met de mededeling dat de diepvries in alarm staat omdat uw sokken ertussen steken, dan mag er al eens een (alarm)belletje gaan rinkelen bij uzelf ook. Want voor alle duidelijkheid: dit is zelfs voor mij geen normaal gedrag. Dus ben ik nu een week bewust weinig aan het doen, zonder er mij slecht over te voelen. Ik sta op wanneer ik mij er klaar voor voel. Ik hang in de zetel met een boek. Ik sport wanneer ik er zin in heb. Ik kook rustig en bewust. Doe één ding tegelijk. WAT EEN ZALIGHEID. En tot nu toe geen protest van mijn innerlijk Duracell konijn.
Wat ik mezelf wens voor 2018: Minimalisme boven perfectionisme. Beter ‘nee’ kunnen zeggen, ook tegen leuke dingen. Meer bewuste rust en minder schuldgevoelens. Oh ja, en de kunst verwerven van wasmanden twee weken onaangeroerd te laten staan. Zeker ook dat.
En hoe zit dat bij jullie? Klinkt dit herkenbaar of horen jullie het donderen in één of andere Duitse stad? Ik heb zo’n vermoeden, maar zeg toch maar. 😉
Lana x
Flashes of realness 